Jest to bardzo ciekawe zagadnienie z prawnokanonicznego punktu widzenia. Można sobie wyobrazić sytuację, w której w okresie narzeczeństwa partner zataił przed drugą połową jakiś istotny przymiot własnej osoby, by doprowadzić do zawarcia związku małżeńskiego. Otwiera się tu pole do podjęcia próby uzyskania stwierdzenia nieważności tego małżeństwa, należy jednak pamiętać, że należy odpowiednio przeprowadzić proces dowodzenia, by udowodnić spełnienie określonych prawem przesłanek (zob. “Czym jest stwierdzenie nieważności małżeństwa?”).

Często katolicy spotykają osobę odmiennego wyznania i starają się z nią spędzić resztę życia. Jednakże czasem rzeczywistość ich przerasta i związek się rozpada, dochodzi rozwód cywilny, a kościelny proces o stwierdzenie nieważności małżeństwa nie zostaje wszczęty, gdyż małżonek – katolik ma problem w przytoczeniu właściwej podstawy nieważności (zob. “Czym jest stwierdzenie nieważności małżeństwa?”).